หากมีงานทำอยู่แล้วให้กอดงานของคุณไว้ให้เหนียวแน่นที่สุด
 |
| ผลอะรูมิไร้ อะไรมิรู้ |
เรียน อ.สันต์ ที่เคารพ
หนูเรียนโค้ชกับอาจารย์แล้วกลับมาทำงานโค้ชเป็นหลักขณะที่งานประจำเป็นงานรอง ปัญหาคือตอนนี้คนไข้ในมือมี 29 คนได้ มันล้าทางจิตวิญญาณ เวลา deep coach แล้ว return พลังงานไม่ทันค่ะ ไม่รู้ว่าต้
คนอย่างเทอมันแค่ 1/100, วันก่อนทีม หมอคลีนิคอ้วนประชุมกัน เรื่องคนไข้ผ่าตัด bariatric ให้หนูเข้านั่งด้วย และบอกจะทำ DSC แต่ไม่มีพูดถึงการเพิ่ม MI coach สักแอะ...หมอก็รู้สึกว่ามันยาก เป็นไปไม่ได้..แต่หนูว่ามันได้ แม้เล็กๆ น้อยๆก็รู้สึกภูมิใจว่าชีวิตมันมี
สรุปคำถามก็คือ ในน่านน้ำโค้ชสุขภาพ ออนไลน์ หนูมีแนวโน้มหารายได้ +ไปต่อเป็นอาชีพได้จริงมั้ย ในความเห็นอ.สันต์ และถ้าไปได้ อ. แนะนำแนวทางอย่างไรบ้างคะ...
ด้วยความเคารพ
................
ตอบครับ
ก่อนตอบคำถามขอนิยามศัพท์ให้ท่านผู้อ่านที่อยู่นอกวงการตามทันก่อนนะครับ
DSC ย่อมาจาก Disease Specific Care แปลว่า การดูแลผู้ป่วยด้วยวิธีจำเพาะเจาะจงสำหรับโรคที่ผู้ป่วยเป็น
MI ย่อมาจาก Motivational Interview แปลว่า การสนทนาเพื่อปลุกหรือชี้ความบันดาลใจ ซึ่งเป็นทฤษฎีการเปลี่ยนนิสัยคนที่ถูกนำมาใช้เป็นรากฐานของการฝึกสอนโค้ชสุขภาพ
เอาละ คราวนี้มาตอบคำถาม
1. ถามว่า ถ้าไม่ชอบงานประจำแต่ชอบงานข้างๆคูๆมากกว่า จะเสี่ยงลาออกไปจากงานประจำเพื่อไปมีความสุขกับการทำสิ่งที่ชอบดีไหม ตอบว่า..นับตั้งแต่ปีพ.ศ.นี้เป็นต้นไปจนครบ 3-5 ปีข้างหน้า หากคุณมีงานทำอยู่แล้วให้กอดงานของคุณไว้ให้เหนียวแน่นที่สุด กรณีเดียวที่จะต้องออกคือถูกเขาถีบออก เพราะว่าใน 3-5 ปีข้างหน้านี้จะเป็นยุคข้าวยากหมากแพงแสนสาหัส ผู้คนจะถูกถีบออกจากงานออกมาเตะฝุ่นกันเป็นจำนวนมากชนิดที่งานอะไรที่มนุษย์พอจะทำเพื่อแลกเงินได้จะมีคนเฮโลแย่งกันทำอุตลุตไม่เว้นแม้แต่งานโค้ช ยังไม่นับว่าผลิตภัณฑ์อีกจำนวนมากโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เกี่ยวกับการให้ข้อมูลความรู้หรือการคิดวิเคราะห์จะถูกหุ่นยนต์ทำออกมาแข่งแบบแจกให้ฟรีๆแถมทำได้ดีกว่าคนด้วย ดังนั้น ช่วงนี้ให้เลิกฝันที่จะทิ้งงานเก่าไปหางานใหม่ที่จะได้รายได้ใกล้เคียงกันไว่ก่อนเถอะนะ
2. ถามว่าก็ไม่ชอบงานเก่าแล้วอะ มันไม่สนุกเหมือนกับไม่ใช่งานแล้วอะ จะให้ทำไง ตอบว่าเอ..คุณนี่พูดไม่รู้เรื่องหรือไง นัยยะของคำตอบข้อแรกคือการมีข้าวกินและมีที่ซุกหัวนอนจะเป็นวาระแห่งชาติใน 3-5 ปีข้างหน้านี้ เรื่องทำอะไรแล้วสนุกอะไรไม่สนุกเป็นวาระรองที่จิ๊บจ๊อย งานประจำไม่สนุกก็หางานข้างๆคูๆที่สนุกทำอย่างที่คุณกำลังทำอยู่นั่นก็ดีแล้วไง หากทำสองอย่างควบกันแล้วมันเครียดมากเกินไปคุณก็ลดปริมาณงานข้างๆคูๆลง หรือไม่ก็แอบใส่เกียร์ว่างในงานประจำสลับบ้างก็ได้ เป็นต้น คือความเครียดเป็นสิ่งเลวร้ายที่เอาอะไรมาแลกก็ไม่คุ้ม ยกตัวอย่างเช่นทำงานหากตั้งใจเอามือทำอย่างดีแล้วมันเครียดมากเกินไป ก็เปลี่ยนมาทำแบบเอามือทำบ้างเอาตีนทำบ้างแต่ไม่เครียดก็ย่อมจะดีกว่า หิ..หิ
3. ถามว่าการประกอบอาชีพโค้ชสุขภาพ จะแบบออนไลน์หรือออฟไลน์ก็ตาม มันจะพอยาไส้ไหม ตอบว่า..ไม่พอหรอกครับ อย่างน้อยในช่วง 3-5 ปีข้างหน้านี้ก็ไม่พอแน่นอน
คำตอบสำหรับคำถามนี้ของคุณ ผมจำกัดขอบเขตการตอบอยู่แต่ภาคเอกชนเท่านั้นนะ เพราะในภาคราชการซึ่งมีความต้องการโค้ชสุขภาพมาช่วยลดการบริโภคยารักษาโรคเรื้อรังลงนั้น คนเป็นโค้ชเขาเป็นข้าราชการหรือพนักงานของรัฐ เขามีเงินเดือนกินแน่นอนกินอยู่แล้ว เขาไม่มีปัญหา
แต่ในภาคเอกชนการเป็นโค้ชสุขภาพต้องหากินกับ health tourism หรือ wellness center ตามหัวเมืองท่องเที่ยว ซึ่ง ณ ขณะนี้ธุรกิจดังกล่าวยังไม่บูมหรือยังไม่เกิดด้วยซ้ำ การจะหวังหากินกับลูกค้ารายย่อยแบบเก็บเงินรายหัวได้บ้างไม่ได้บ้างนั้น มันยึดเป็นอาชีพไม่ได้ดอก เพราะในยุคข้าวยากหมากแพงทั้ง "โค้ช" ก็ดี ทั้ง "โค้ชชี่" ก็ดี ต่างก็ไม่มีเงินจะจ่ายค่าเช่าที่ซุกหัวนอนหรือจะซื้อข้าวกินด้วยกันทั้งคู่ แล้วเขาจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายค่าโค้ชให้คุณละครับ
4. ผมดูโหงวเฮ้งเอาจากจดหมายที่เขียนมาและจากวัยของคุณแล้ว มันมีความเป็นไปได้ที่อาจจะไม่ใช่เรื่องการชอบหรือไม่ชอบงาน แต่มันอาจจะเป็นโรคที่เรียกว่า "กลุ่มอาการเอียนงาน" (burn-out syndrome) มากกว่า ซึ่งหากเป็นด้วยเหตุนี้จริง การจะแก้ปัญหาด้วยการลาออกจากงานก็ยิ่งจะเป็นการเกาไม่ถูกที่คันเข้าไปใหญ่ ถ้าเป็นโรคนี้คุณต้องหันไปหาวิธีรักษาที่งานวิจัยบอกว่าได้ผล เช่น การยอมรับการสนับสนุนจากเพื่อน (peer support), การฝึกสติลดความเครียด, การออกกำลังกาย, การลาพักร้อน การจัดเวลาพักประจำวัน และการหันเหไปทำอะไรอื่นบ้าง เช่น กีฬา ดนตรี ธรรมชาติ โยคะ เขียนบันทึก (reflective writing) เป็นต้น
ส่วนคำแนะนำส่วนตัวผมมีคำเดียว คือ “ดุล (balance)” คุณต้องเรียนรู้ที่จะถ่วงดุลในทุกๆเรื่อง ดุลระหว่างการเป็นผู้ให้กับการเป็นผู้รับ ดุลระหว่างความเครียดกับการผ่อนคลาย ดุลระหว่างความซีเรียสกับการเม้คโจ๊คไร้สาระหัวเราะบ้าง ดุลระหว่างการออกกำลังกายกับการนอนหลับ ดุลระหว่างการทำงานกับการอยู่ว่างๆเฉยๆแบบไม่ต้องทำอะไร ดุลระหว่างเวลางานกับเวลาส่วนตัว ดุลระหว่างสถานที่ทำงานกับที่บ้าน คุณต้องตั้งเป้าหมายชีวิตใหม่ว่าคือ “ชีวิตที่ได้ดุล” รื้อทิ้งชีวิตเก่าไปไม่ต้องสนใจ ทิ้งแบบหักดิบเลย ยังไม่ต้องไปคิดไกลถึงว่าจะเลิกอาชีพหรือไม่เลิก เพราะนั่นมันไม่เกี่ยวอะไรกับเป้าหมายใหม่เฉพาะหน้า เป้าหมายที่จะมี..”ชีวิตที่ได้ดุล” ในวันนี้ ใช้เวลานานเท่าที่ตัวเองต้องการในการจัดดุลของชีวิตในวันนี้ เน้นเฉพาะวันนี้ ทีละวันๆ เริ่มต้นแต่ละวันด้วยพิธีกรรมที่ผ่อนคลาย เช่นยืดเหยียดกล้ามเนื้อ หรืออย่างน้อยก็ใส่ใจมองดูอะไรที่สวยๆงามๆนอกหน้าต่าง กินอาหารสุขภาพ ออกกำลังกาย ปรับการนอนหลับ ออกแดด สัมผัสลม สัมผัสดิน สัมผัสหญ้า กำหนดขอบเขตขีดเส้นตายไม่ให้งานรุกเข้ามาในชีวิตส่วนตัว โดยการแบ่งแยกเวลากันให้เด็ดขาด หลีกหนีจากเทคโนโลยีและหน้าจอซึ่งมีแต่จะเพิ่มความคิดไร้สาระเสียด้วยก็จะยิ่งดี
นพ.สันต์ ใจยอดศิลป์
บรรรณานุกรม
1. Bianchi, R., Boffy, C., Hingray, C., Truchot, D., & Laurent, E. Comparative symptomatology of burnout and depression. Journal of Health Psychology, 2013;18(6):782-787.
2. Maslach C., Jackson S. E., Leiter M. P. Maslach Burnout Inventory Manual. 3rd ed. Palo Alto, CA: Consulting Psychologists Press; 1996.
3. Becker J. L., Milad M. P., Klock S. C. Burnout, depression, and career satisfaction: cross-sectional study of obstetrics and gynecology residents. Am J Obstet Gyn. 2006;195(5):1444–1449.
4. Shapiro S., Astin J., Bishop S., Cordova M. Mindfulness-based stress reduction for health care professionals: results from a randomized trial. Int J Stress Manage. 2005;12(2):164–176.
