หญิงบ้าบิ่น กับการทำเค้กกล้วยหอม

สัปดาห์ที่ผ่านมาผมอ่วมเล็กน้อย เพราะวิ่งรอกบรรยายหลายที่ ไปพูดที่สมาคมศิษย์เก่าม.เกษตร หรือสมก. (ซึ่งผมเป็นสมาชิกอยู่ด้วย) ชอบใจมากตรงที่ไปที่นี่เวลาคุยนอกรอบกับผู้ฟังสามารถคุยเสียงดังและหัวเราะเสียงดังได้ เพราะผู้ฟังอายุระดับผมถือว่าเป็นรุ่นเด็ก เฉลี่ยก็ขึ้นต้นเลขเจ็ดกันเป็นส่วนใหญ่ ถ้าเป็นเลขหกก็เลขหกปลายๆ ถ้าพูดกันค่อยๆก็ไม่ได้ยิน และที่ชอบใจอีกอย่างหนึ่งคือสมก.นี้เป็นชุมชนผู้สูงอายุที่ดีที่สุดที่ผมเคยเห็นมา วันที่ผมไปพูดนั้นบรรดาผู้สูงอายุพากันแต่งตัวคาวบอยสวยๆงามๆมาเพื่อเต้นไลน์แต้นซ์ (line dance) ไม่ใช่แค่สิบยี่สิบท่านนะครับ แต่เท่าที่ผมมองเห็นก็เป็นร้อยท่าน แล้วเวลาเขาเต้นกัน ไม่ได้เต้นแบบกระจอกนะครับ มีความพร้อมเพรียงแบบว่าซ้อมมาดีมาก เรียกว่าการเต้นไลน์แด้นซ์ในหนังโฆษณาของเดอะวิลเล็จที่ฟลอริด้าทำอะไรไม่ได้เลย สมก.นี้ผมจัดให้เป็นชุมชนผู้สูงอายุที่เวอร์คดีมากที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมา เป็นที่ที่ผู้สูงอายุได้มีบทบาทสร้างสรรค์อย่างดี ผู้บริหารการบรรยายที่เชิญผมมาครั้งนี้ก็ล้วนรุ่นเดอะทั้งสิ้น หัวหน้าสาววัยเจ็ดสิบบวกๆๆๆท่านเอามือป้องปากบอกผมว่า

     "คนแก่ทำอะไรก็เงี้ยแหละ หมออย่าว่าพี่นะ พี่ตื่นตั้งแต่ตีห้ากว่าจะฝ่ารถติดมาถึงนี่ได้เจ็ดโมงกว่า แล้วพี่ก็เพิ่งมาพบว่าเครื่องเสียงไม่เวอร์ค พี่ต้องควักเงินไปจ้างเครื่องเสียงมาเองแบบฉุกเฉิน" 

     แล้วพอถึงเวลาผมจะเริ่มบรรยาย ผมก็บอกว่าขอผมตั้งสไลด์ก่อนนะพี่ เหล่าผู้อาวุโสเจ้าภาพมองตากันนิดหนึ่ง ผมก็แก่เหมือนกัน จึงนึกถึงเพลงของทูล ทองใจขึ้นมาทันที

     "..อ่านหัวใจจากตาก็รู้" ผมจึงบอกว่า

    "ไม่เป็นไรครับพี่ ไม่มีเครื่องฉายสไลด์ไม่เป็นไร ชั่วโมงครึ่งเอง ผมคุยแบบกันเองสดๆได้"

     การบรรยายวันนั้นจึงเป็นการบรรยายที่สนุกมาก คนแก่พูดเรื่องวิชาการให้คนแก่ด้วยกันฟังชั่วโมงครึ่ง โดยไม่มีสไลด์หรือโน้ตใดๆเป็นตัวช่วยเลย เนื่องจากเป็นการสนทนาสด คำถามจึงมักจะทะลุกลางปล้องขึ้นมาเป็นระยะ บรรยายไปก็ค้องคอยหยุดถามผู้ฟังเป็นไปว่า

     "ผมพูดถึงไหนละ?" 

     แต่ผู้ฟังถึงจะอายุมากก็หาได้เลอะเทอะตามผู้พูดไม่ เพราะทุกครั้งที่ผมถามก็จะเซ็งแซ่ตอบได้ทันที่ทุกครั้งว่าผมพูดถึงไหนแล้ว เป็นการบรรยายที่สนุกมาก

     จากสมก. ผมยังต้องตามเก็บงานที่รับปากเขาไว้ให้หมด คือจากสมก.ก็ไปสำนักราชเลขา แล้วก็ไปสำนักงานใหญ่ออมสิน แล้วถึงจะได้ตะลีตะลานไปมวกเหล็ก เพราะนัดน้องๆที่เป็นนักดนตรีมาทดสอบเสียงที่บ้านโกรฟเฮ้าส์ด้วย พวกเขามีแผนว่าจะมาจัด House Concert ที่นี่ คำว่าเฮ้าส์คอนเสิร์ทนี้ผมเองก็เพิ่งรู้ว่าหมายถึงการจัดดนตรีแบบซื้อตั๋วเข้าฟังเนี่ยแหละ แต่แทนที่จะไปจัดในโรงคอนเสิร์ทแต่นี่มาจัดในบ้านแทน ครั้งหนึ่งก็มีคนฟังยี่สิบสามสิบคน ประมาณนั้น พวกน้องๆมาถึงเขาก็เอาไวโอลินมาทดสอบเสียง

 ลองตั้งเปียโนตรงนี้ อ้าว กำธรไม่ได้ เขาบอกว่าเสียงไม่ค่อยกลม เพราะมันใกล้กระจก ย้ายมาอยู่ข้างเตาผิง อ้า..เจ๋ง เสียงสะท้อนขื่อและพื้นไม้เป็นระลอกๆชัดๆสดๆไปทั่วบ้าน ขณะที่พวกเขาลองเสียงกัน ผมหลบไปนอนเอกเขนกบนเก้าอี้โยกอยู่มุมไกลห่างออกไปในบ้านหลับตาฟังเขาลองเสียงกัน เสียงดนตรีสดๆในบ้านไม้เนี่ย มันเพราะมากไ่ม่น่าเชื่อเลยนะครับ พอดีน้องที่ไปเยี่ยมโกรฟเฮ้าส์คนหนึ่งใช้โทรศัพท์ัอัดเสียงไว้บางตอน ผมจึงเอาท่อนที่เขาลองไวโอลินและเปียโนเพลง "รักข้ามขอบฟ้า" มาให้ท่านผู้อ่านที่ชอบดนตรีลองฟังดู

กล่าวโดยสรุป สัปดาห์นี้ หมดแรง จึงขออนุญาตหยิบจดหมายเบาๆสาระน้อยๆมาตอบแก้ขัดไปก่อนนะครับ

นพ.สันต์ ใจยอดศิลป์

..................................................................................

เรียนคุณหมอสันต์ที่นับถือ

ดิฉันเพิ่งได้อ่านเรื่องโรค POP และการผ่าตัดแก้มดลูกหย่อนที่คุณหมอเขียน ก็รู้สึกว่าตรงกับปัญหาของตัวเองพอดีจึงรีบเขียนมาบอกเผื่อท่านอื่นจะเอาไปใช้ประโยชน์ได้ ถ้าดิฉันได้อ่านบทความและคำตอบของคุณหมอก่อนหน้านี้สักสามเดือนก็จะดี เพราะดิฉันเพิ่งไปผ่าตัดมา ก่อนผ่าก็มีทั้งมดลูกหย่อนและทั้งปัสสาวะลำบาก ผ่าตัดกับแพทย์สูตินรีที่รพ.... พอผ่าตัดเสร็จก็เป็นอย่างคุณหมอสันต์ว่าจริงๆคือหายหย่อนแต่อั้นปัสสาวะไม่อยู่ไม่หาย แพทย์สูตินรีก็ส่งต่อไปหาคลินิกแพทย์ยูโรและคงไม่แคล้วดิฉันต้องถูกผ่าตัดอีกรอบ ดังนั้นตำตอบของคุณหมอที่แนะนำว่าให้หาทางเอาแพทย์ฺสูตินรีและแพทย์ยูโรมาทำผ่าตัดพร้อมกันดิฉันจึงเห็นด้วยที่สุด และถ้าดิฉันรู้ก่อนหน้านี้ก็จะทำอย่างที่คุณหมอแนะนำค่ะ อีกอย่างหนึ่งที่เขียนมานี้อยากจะถามคุณหมอสันต์สองคำถามด้วย คือ
1. ดิฉันจะทำเค้กกล้วยหมอโดยไม่ให้มีไขมันทรานส์ได้อย่างไร คุณหมอมีสูตรไหม?
2. ที่คุณหมอทำ senior cohousing ที่มวกเหล็ก ที่ใกล้ๆกัน ในหมู่บ้านเดียวกันนั้นเขามีที่ดินขายสักห้าไร่ไหม ดิฉันมีความตั้งใจแน่นอนว่าเกษียณแล้วจะทำไร่ปลูกมะนาวให้ออกลูกหน้าแล้ง และต้องการพื้นที่สักห้าไร่ถึงจะมี scale ที่คุ้มลงทุน ไม่ต้องอยู่ใน coho หรอก แต่ขออยู่ใกล้ๆ ในหมู่บ้านเดียวกันยิ่งดี เขาขายราคาเท่าไหร่ รบกวนคุณหมอสันต์ช่วยแนะนำด้วยนะคะ แล้วไม่ต้องห้ามดิฉันว่าอย่าทำนะคะ ยังไงดิฉันก็ตั้งใจว่าจะทำแน่ เพียงแต่กำลังหาที่ดินที่จะใช้เป็นที่อยู่ด้วยเท่านั้น

...........................................................


ตอบครับ

      พูดถึงเรื่องกลั้นปัสสาวะไม่อยู่นี้ คนไทยก็ดูจะเป็นกันมากไม่แพ้ฝรั่ง เพราะมีจดหมายเข้ามาหลายฉบับอยู่ ฝรั่งนั้นเขาเป็นกันมากแน่นอน ถึงกับต้องมีบริการสายด่วน ซึ่งเคยมีโจ๊กฝรั่งพูดถึงสายด่วนนี้ว่า

     "..Welcome to the Incontinence Hotline... Can you hold, please?"
     
     "..ยินดีต้อนรับสู่สายด่วนโรคอั้นปัสสาวะไม่อยู่ค่ะ โปรดรอสักครู่ได้ไหมคะ.."

     (ฮะ ฮะ ฮ่า ตะแล้น ตะแล้น ตะแล้น)

    มาตอบคำถามของคุณดีกว่า ขอเลือกตอบคำุถามที่สองก่อนนะ

    ประเด็นที่ว่าคุณจะต้องทำไร่มะนาวของคุณให้ได้ ผมอย่าห้ามเสียให้ยากเลย ตอบว่า ผมไม่ห้ามหรอกครับ เพราะนี่มันเป็นไปตามคำพังเพยฝรั่งที่ว่า

     "..ถ้าคุณเจอหญิงสาวบ้าบิ่น...ไม่เป็นไรหรอก เวลาและอุปสรรคขวากหนามจะค่อยๆทำให้เธอเชื่องไปเอง
     .. แต่ถ้าคุณเจอหญิงแก่บ้าบิ่น...ตัวใครตัวมันละกันนะ!"

     อะจ๊าก..ก (ขอโทษ) แคว่ก แคว่ก แคว่ก ตะแล้น ตะแล้น ตะแล้น

   คนที่บ้า.. เอ๊ยไม่ใช่ คนที่เป็นแบบคุณนี้ ไม่ใช่มีแต่คุณคนเดียวหรอกครับ ผมมีเพื่อนที่เพิ่งจะคบหากันได้ไม่นานคนหนึ่ง เธออายุอานามก็ประมาณคุณนี่แหละ เธอบอกผมว่าเธอจะไปทำนาที่เชียงใหม่ เพราะเธอมีที่ดินอยู่ที่นั่น ผมก็ร้องห้ามด้วยความหวังดีว่าอย่าหาเรื่องเสียเงินเลย เธอบอกว่าเธอตั้งงบไว้แล้ว สามแสนหรือไงเนี่ย ยังไงเธอก็จะต้องทำให้ได้ แล้วเธอก็ไปทำนาที่เชียงใหม่จริงๆ หายไปหลายเดือนเธอกลับมาอีกทีตัวดำเชียว แถมเอาข้าวเม็ดสีม่วงๆที่เธอปลูกได้มาฝากด้วย ผมไม่ถามหรอกว่าสถานะการณ์งบประมาณของเธอเป็นอย่างไรบ้าง เพราะผมเดาเอาเองได้

      ที่อยากจะซื้อที่ดินแถวมวกเหล็กเขาใหญ่ทำไร่มะนาวนั้น คนดีๆ... เอ๊ย ไม่ใช่ คนทั่วไปเขาไม่ทำกันนะครับ เพราะว่าที่ดินย่านมวกเหล็กเขาใหญ่มันแพงเกินมูลค่าที่แท้จริงของมันไปมาก ซื้อเป็นที่อยู่อาศัยก็พอทนหากคิดจะอยู่ในที่ที่คนมีเงินเขาแห่ไปอยู่กัน แต่ซื้อทำไร่มะนาวเนี่ย แหม ผมว่าอย่าดีกว่านะครับ อย่างที่ดินใน coho ก็ตารางวาละ 7,500 บาทเข้าไปแล้ว ที่รอบๆในมวกเหล็กวาลเลย์ด้วยกัน ราคาต่ำสุดก็ตารางวาละ 8,000 บาทหรือไร่ละ 3.2 ล้านบาทขึ้นไป ยิ่งเป็นที่นอกมวกเหล็กวาลเลย์ หมายถึงรอบๆตัวอำเภอมวกเหล็ก ไม่มีต่ำกว่าวาละ 12,000 -25,000 บาท ที่แถวถนนธนะรัตน์ (เขาใหญ่) แพงไม่แพ้กัน แล้วที่ดินราคาแพงหูดับอย่างนี้ไม่ใช่ว่าปลูกอะไรแล้วจะขึ้นงามนะครับ ส่วนใหญ่เป็นที่ดินลูกรัง ลึกลงไปก็เป็นหิน ปลูกอะไรก็ขึ้นยากขึ้นเย็นยกเว้นต้นกระถินยักษ์ ดังนั้นจะให้ผมเป็นหน้าม้าชี้ช่องให้คุณไปซื้อผมก็ไม่ยอมเป็น เพราะผมกลัวตอนผมตายไปแล้วลูกหลานของคุณจะเล่าขานกันว่าหมอสันต์เนี่ยแหละที่ชวนให้คุณย่าซื้อที่ไร่ละสามล้านปลูกมะนาวจนคุณย่าหมดเนื้อหมดตัว (หิ..หิ พูดเล่น) เอาเป็นว่าผมไม่ขวางคุณเรื่องทำไร่มะนาว แต่ผมไม่แนะนำให้ซื้อที่ดินมวกเหล็ก-เขาใหญ่เพื่อการนี้ เอางี้ละกัน    
   
     ที่ถามว่าทำเค้กอย่างไรไม่ให้มีไขมันทรานส์นั้น ตอบว่าไขมันทรานส์ในเค้กนั้นมาจากจุดเดียวคือเนยเทียม (magarine) ดังนั้นคุณก็อย่าเอาเนยเทียมมาทำเค้กสิครับ ใช้เนยแท้ไปเลย เนยแท้เป็นไขมันอิ่มตัว ซึ่งชั่วดีถี่ห่างก็ดีกว่าไขมันทรานส์มาก อย่างไรก็ตาม ปัจจุบันนี้วงการแพทย์ก็ยังนับไขมันอิ่มตัวเป็นไขมันก่อโรคอยู่ ดังนั้นคุณก็ต้องให้สัดส่วนของเนยให้น้อยๆ ให้สัดส่วนของกล้วยมากๆ และโรยพวกนัท (nut) กลบหน้าแยะๆจนกระจายเต็มจานมองเกือบไม่เห็นเค้กเลย จึงจะคุยว่าเป็นเค้กเพื่อสุขภาพได้ เช่นโรยมะคาเดเมียนัทก็ได้ กรณีโรยอัลมอนด์ ควรใช้ชนิดที่เขาฝานเป็นแว่นบางๆดีกว่าชนิดเป็นเม็ดหรือเม็ดผ่าซีก เพราะอัลมอนด์อบนี้แข็งมากระดับที่ทำให้ฟันคนหนุ่มบิ่นได้ อย่าว่าแต่ฟันคนแก่เลย อีกวิธีหนึ่งที่จะให้ได้ไขมันอิ่มตัวน้อยก็คือเปลี่ยนไปทำชีสเค้กสิครับ เพราะชีสมีให้เลือกตั้งแต่ชีสไขมันต่ำไปจนถึงชีสที่ทำจากนมไร้ไขมัน (zero fat cottage cheese) การหันไปทำชีสเค้กแทนก็จะทำให้ได้เค้กที่ทั้งไม่มีทรานส์แฟทและทั้งมีไขมันอิ่มตัวน้อยด้วย แต่ถ้าจะไม่ให้เค้กมีไขมันอิ่มตัวจากวัวเลยคงจะยากละมังครับ ตัวผมเองไม่เคยทำเค้ก แต่ภรรยาของผมเธอทำอยู่บ้าง ผมเคยบอกเธอว่าทำเค้กที่ใช้น้ำมันมะกอกแทนเนยให้ผมลองกินดูหน่อยสิ เธอรับฟังแล้วก็เงียบหายไปนานป่านนี้ยังไม่เคยได้กินเลย เอาไว้ถ้าผมไม่ลืมจะถามเธอให้นะครับว่าที่ไม่ทำนั้นเป็นเพราะมันทำไม่ได้หรือว่าทำแล้วมันไม่อร่อย หรือว่า..ลืม


นพ.สันต์ ใจยอดศิลป์